Vienna Romanée

Vienna Romanée Buddenböhmer
Geboren 8 april 1987 te Apeldoorn
Woonplaats Leiden

Vijf jaar (2007- 2012) heb ik door gebracht op de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU). Hier volgde ik, met veel plezier en vooral passie, de opleiding Fine Art en Education.

Er wordt mij wel eens de vraag gesteld hoe ik ben als docent of wie ik ben als kunstenaar.  Of ik een kunstenaar ben die les geeft of een docent ben die ook kunst maakt. Vers van de academie kon ik hier zonder over te twijfelen op zeggen dat er voor mij werkelijk geen onderscheid in zit. Ondertussen sta ik bijna 4 jaar voor de klas. Het lesgeven is geweldig. Voor mijn eigen kunst is er bijna geen tijd meer. En wat mis ik dit intens…

Met mijn kunst wil ik hetzelfde bereiken als met mijn docentschap. En ook hier was ik vier jaar geleden al heel duidelijk over;
Als docent wil ik leerlingen niet alleen leren hoe ze beeldend onderzoek kunnen doen of hoe de kunstgeschiedenis in elkaar steekt. Dat is ‘slechts’ een onderdeel van het les geven. Ik wil leerlingen laten zien dat ze door zelf beeldend bezig te zijn, ook een hoop over zichzelf kunnen leren. In de bovenbouw zie ik dat het werk wat ze maken ook werkelijk iets over hen zegt. Maar voor alle jaarlagen geldt dat kunst ingezet kan worden om over jezelf te leren.
Bijvoorbeeld: Hoe pak ik iets aan? Waarom pak ik het zo aan? Kan ik iets alleen of heb ik constant bevestiging nodig? Kan ik samenwerken? En ga zo maar door. Ik wil leerlingen hun eigen manier van werken laten ontdekken en via hun werk zichzelf beter leren kennen. Daarbij wil ik ze ook laten zien dat kunst niet alleen mooi kan zijn om naar te kijken, maar dat ze door het bekijken van kunst ook weer iets kunnen leren. Over zichzelf en over hun plek in deze maatschappij.

4 jaar later. Het onderwijs vind ik geweldig. Ik heb vaak lol met mijn leerlingen tijdens de les en ik verbaas mij er over hoe creatief alle ideeën zijn. De doelen hierboven heb ik nog niet op die manier kunnen bereiken. En dat vind ik jammer. Een les duurt 50 min. Een klas heeft 30 leerlingen. We moeten alles opstarten en opruimen. Als ik elke leerling wil spreken over zijn of haar werk en proces heb ik 1 min per leerling. Dit vind ik moeilijk en jammer.

En dan mijn eigen werk. Met mijn eigen werk hoop ik hetzelfde te bereiken als ik in mijn lessen hoop te bereiken. Ik hoop dat mijn publiek via mijn kunst wordt aangezet tot zelfreflectie. Mijn kunst is een reactie op dat wat ik om mij heen zie. En waar ik mij over verwonder. Ik observeer de wereld, de mensen. En verwonder me. Mijn blik op deze maatschappij en de vragen die ik er over heb, breng ik via mijn kunst tot uitbeelding. Ik ben niet opzoek naar antwoorden.  Ik wil dat mensen, wanneer ze mijn werk beschouwen, zichzelf en de wereld om hen heen anders gaan bekijken en zichzelf ook gaan afvragen wie zij zijn in deze wereld en zichzelf de vraag stellen: “waarom sta ik op mijn manier in het leven?”

Steeds kom ik er achter dat ik eigenlijk heel veel dingen van het leven niet begrijp. Neem nu bijvoorbeeld tijd, wat is tijd? Hoe gaan we met de tijd om? Zoals Hanne Darboven (1941-2009) met haar ritmische lijntjes en repeterende doorhalingen grip probeerde te krijgen op de chaos van de wereld om haar heen, zo probeer ik via mijn kunst grip te krijgen op de dingen waar ik niets van begrijp. Momenteel speelt het thema “Tijd” een heel belangrijke rol in mijn werk.

Het zelf in handen willen hebben van de tijd. Weten dat dát nooit gaat lukken. Daar bewust van zijn. En het toch proberen.

Alle hierboven staande vragen stel ik mijzelf nog steeds. Zoals alles nu gaat, ben ik erg tevreden.
En toch knagen er dingen. Ik zit vol ideeën en inspiratie. Maar ik kom tijd te kort om het uit te werken.
Ik wil meer contact met de leerlingen tijdens mijn lessen. Maar… ik kom tijd te kort.

Update 8 November 2o16
Bijna exact één jaar verder.
Een jaar waarin ik op verschillende gebieden enorm veel geleerd heb. Als docent en als kunstenaar begin ik steeds meer het gevoel te krijgen dat ik aan het worden ben wie ik zou willen zijn. En natuurlijk is er op beide gebieden nog een hele hoop te leren, ontdekken en te ontwikkelen.

Geen haast. Alles op zijn tijd.

Het draait immers ook niet om het einddoel, maar om de weg er naar toe.